Vandaag stond mijn interview met Henning Mankell in de Volkskrant.

FRAGMENT.

De aanloop naar het gesprek verloopt met haperingen: de wereldberoemde schrijver – die alleen al van zijn Wallander-serie miljoenen boeken verkocht, maar daarnaast talloze romans, theaterstukken en scenario’s schreef, allemaal in meer of mindere mate succesvol – is ziek. Kanker. Zelf noemt hij het: een serieuze ziekte die vroeg of laat problematisch zal worden.

Mankells toch al kostbare tijd is daarmee schaars geworden, een interview in Zweden of Zuid-Frankrijk, waar hij afwisselend woont, kan bij nader inzien toch geen doorgang vinden. Een telefonisch interview wordt twee keer verzet. Wie hem uiteindelijk aan de lijn krijgt, hoort geen patiënt. De stem is zacht, maar krachtig.

Het gesprek mag niet langer dan een halfuur duren, herinnert de schrijver de beller aan een eerder gemaakte afspraak. Het klinkt niet vermoeid, eerder opgewekt.

Aan een opsomming van toekomstplannen komt geen eind. Inderdaad: hij heeft nog altijd dezelfde energie als vroeger. Soms vergeet hij dat hij ziek is, echt waar. En dan plots, na een uur of wat, herinnert hij zichzelf aan de werkelijkheid: Henning, man, je bent ziek.

Lees de rest van het stuk hier.