Voor het tiende nummer van Bahamontes, het fraaie Belgische wielerblad, schreef ik een verhaal over de jongen die zich in Eddy Merckx verdiepte.

FRAGMENT.

Hanz was begin twintig, hij kwam uit Rotterdam en hij was dol op wielrennen, sinds kort. Als eerste was hij dol geweest op zijn terrarium, maar dat was stuk gevallen. Zijn jas was een souvenir van zijn tweede liefhebberij (later zou blijken dat ‘liefhebberij’ in Hanz’ geval te zwak uitgedrukt was): de band Slipknot. Daarna was hij achtereenvolgens dol geweest op een weervrouw van RTV Rijnmond, op een bepaald soort kostbare kaarten die je kon verzamelen en tenslotte op Madagaskar.

‘Ik wist alles van Madagaskar,’ zei Hanz met nadruk. ‘Al-les. Derde grootste eiland ter wereld. Hoofdstad? Antananarivo. Weet je wat ik denk? Ik denk dat ik de enige Nederlander ben die de naam van de president van Madagaskar zonder haperen kan uitspreken.’

En zonder op tegenspraak of aanmoediging te wachten, zei hij, zo hard dat alle lieve wielermannen even opkeken uit hun lieve wielerbubbel: ‘Hery. Rajaonarimampianina.’

Tevreden nipte hij van zijn cassis, hij zag eruit als iemand die een ingewikkeld vraagstuk tot ieders tevredenheid heeft opgelost.

‘Knap,’ zei ik.

Hanz knikte. ‘Dat heeft even geduurd,’ zei hij en sloeg de rest van zijn cassis achterover

Bestel het nieuwe nummer van Bahamontes hier.